Combination
theory
Combination
(zeer) korte inhoud
Combination Theory is de debuutvoorstelling van ONAF.
De voorstelling is een ware uitputtingsslag die door de complexiteit van de choreografie en het uithoudingsvermogen die deze vereist, heel veel van de dansers vraagt. Doordat de moeilijkheidsgraad van de choreografie een ontzettend gerichte focus vraagt, vervalt de wil of de kunst van het zich verbergen. De uitdaging om al het passenmateriaal te onthouden en uit te voeren is zo groot dat het noodzakelijk is om beroep te doen op het collectief geheugen en onderlinge aanmoediging. De zeer rigide choreografie maakt op die manier plaats voor echtheid. Voor verbinding.
Combination Theory is een punt van ontmoeting. Ontmoeting tussen de betrokken dansers, tussen het publiek en tussen beiden onderling.
Samen, als een hechte groep, kijken we elkaar in de ogen. We beslissen om de collectieve uitdaging aan te gaan. Het gevolg: de blootstelling van menselijke gevoelens zoals uitputting, afhankelijkheid, plezier, volharding en competitie.
Opzet: De toevallige passant
We zouden van Combination Theory graag een laagdrempelige voorstelling maken. Een voorstelling die, naast de reguliere cultuurliefhebbers, ook toegankelijk is voor de doorsnee burger. Deze doorsnee burger heeft niet altijd de tijd en centen om in zijn vrije tijd naar het theater te gaan. Misschien heeft hij, zij of hen zelfs nog nooit een dansvoorstelling gezien.
Door de diversiteit aan speelruimten te omarmen, hopen we een ruimer publiek aan te spreken. Door verder te denken dan uitsluitend culturele infrastructuren zoals cultuurcentra, musea en bibliotheken, hopen we ook te kunnen communiceren met een alternatief publiek: de toevallige passant.
Met de spreiding van Combination Theory willen we inzetten op het besef dat cultuur beleefd kan worden op onverwachte plekken. We willen met Combination Theory spelen in theaterzalen, maar ook op pleinen, in parken, verlaten gebouwen of terreinen.
Specifiek zijn we ook zeer geïnteresseerd om de voorstelling te spelen op speelplaatsen van middelbare scholen. Op deze manier spreken we een grote diversiteit aan jongvolwassenen aan. Tegelijkertijd spelen we voor een publiek dat zich in zijn vrije tijd misschien niet zou verplaatsen naar een theaterzaal om naar een dansvoorstelling te kijken.
Concept & choreografie
Ehren Verrelst
Dans & choreografie:
Elliot Minogue-Stone
Emma Dieltiens
Flóra Virág
Magali Casters
Pjotr Nuyts
Remi Busschaert
Hoe worden we als samenleving continu uitgedaagd om samen te werken richting een collectief einddoel?
Hoe kan je, door samen te werken binnen een groep, een zware opdracht lichter maken?
Maakt het groepsgebeuren een waanzinnig vermoeiende taak makkelijker en/of zelfs plezant?
Wat hebben de individuen van het collectief aan elkaar in moeilijke tijden?
Maakt de gedeelde verantwoordelijkheid de taak lichter, of creëert dit eerder negatieve groepsdruk?
Geeft het gevoel dat je allemaal in hetzelfde schuitje zit een extra duwtje in de rug om door te zetten, of daagt het groepsgebeuren juist een soort winnaarsmentaliteit/competitie uit bij het individu?